Kominek z dystrybucją gorącego powietrza to sieć kanałów, którymi powietrze przedostaje się do poszczególnych pomieszczeń, które mają być ogrzewane. Ruch powietrza w takiej instalacji odbywa się grawitacyjnie lub nadmuchowo. Pierwsze z tych rozwiązań jest bezgłośne, ale mniej efektywne od tego, do którego trzeba doprowadzać prąd do wentylatora. Poziome odcinki mogą mieć długość maksymalnie między 2-3 m długości. Dzięki temu rozwiązaniu można ogrzać maksymalnie 2-3 pomieszczenia. W dużych pomieszczeniach montuje się dodatkowo kratki, które oferują rozmaite wzornictwo. Dystrybucja gorącego powietrza oznacza również wzmożony ruch kurzu, pyłków, co jest niekorzystne dla osób z alergią. Takiemu systemowi niegroźna jest ujemna temperatura, które panuje w budowli.
Kominek z płaszczem wodnym podłączony jest do centralnego ogrzewania budowli, a co za tym idzie pełni podobną funkcję, jak kocioł. Wodny wymiennik ciepła we wkładzie kominkowym odpowiada za prawidłowe funkcjonowanie instalacji. Zazwyczaj taki kominek wspomaga kocioł w postaci ogrzewania podłogowego lub naściennych grzejników. Taki kominek nie tylko ogrzewa nasz dom, ale może również zaopatrzyć nas w ciepłą wodę użytkową. W przypadku podłączenia kominka do instalacji centralnego ogrzewania trzeba zdawać sobie sprawę z restrykcyjnych przepisów bezpieczeństwa.
Kominki w prawie budowlanym zostały dość obszernie opisane w zakresie wytycznych dotyczących montażu, a nawet sposobu eksploatacji. Jednakże zawirowanie wprowadził głównie jeden przepis:
Budynek, który ze względu na swoje przeznaczenie wymaga ogrzewania, powinien być wyposażony w instalację ogrzewczą lub inne urządzenia ogrzewcze, niebędące piecami, trzonami kuchennymi lub kominkami.
Kominki nie są więc traktowane jako urządzenia ogrzewające budynki w rozumieniu prawa budowlanego. Z takiego przepisu można również wywnioskować, iż kominek nie może być wyłącznym źródłem ciepła. Kominki mogą być montowane wyłącznie w:
- domach jednorodzinnych,
- budynkach mieszkalnych,
- w zabudowie zagrodowej,
- w budynkach związanych z rekreacją,
- niskich budynkach wielorodzinnych.
Niezbędna ilość doprowadzanego powietrza do kominków:
- w przypadku kominków zamkniętych -minimum 10 m3/h na 1 kW mocy nominalnej kominka,
- w przypadku kominków otwartych - prędkość spalania w komorze kominka powinna wynosić min. 0,2 m/s.
Montaż kominka najlepiej jest zaplanować na wczesnym etapie realizacji inwestycji, gdyż najłatwiej będzie wtedy zainstalować go fachowcom. Powierzchnia pomieszczeń nie może być mniejsza niż 30 m3, na każde 4 m3 maksymalnie może przypadać 1 kW mocy kominka. Uznano, iż w wysokich budowlach nie będzie funkcjonowała na tyle dobrze wentylacja, aby montować w nich kominki. Bez wystarczającej ilości tlenu dostarczanej do paleniska, proces spalania nie może przebiegać prawidłowo, a ciąg w kominie zostanie zakłócony. Powietrze należy doprowadzać do kominka spoza budynku. Kanał powinien posiadać przepustnicę, by można było zamknąć, gdy kominek nie jest używany. Normy budowlane zabraniają wentylacji mechanicznej, która spowoduje odwrócenie ciągu dymu w kominie.
Kominek z wkładem może wyglądać tradycyjnie, który swoim klasycznym designem będzie się wtapiał w ściany pomieszczeń. Jednakże do obudowania kominka zawsze stosuje się niepalne elementy, które muszą być odporne za wysokie temperatury. Obudowy można podzielić na:
Wkłady z płaszczem wodnym są robione zazwyczaj ze stali lub ze stali. Te rozwiązania różnią się przede wszystkim wzornictwem oraz odpornością. Szyby są wykonywane ze szkła żaroodpornego, którego zadaniem jest wytrzymać ogromne różnice temperatur, które powstają w trakcie eksploatacji kominka.